“Mama, wanneer komt onze broer?”. Het was de meest gestelde vraag in de laatste weken van de zwangerschap. Ongeduldige meiden, 11 en 13, wachtend op het moment wanneer hun broer er eindelijk zou zijn. Ze gingen slapen die laatste nacht en fluisterden in de oren van hun pluspapa: “Wij denken dat het deze nacht zal gebeuren.”
Hesse kwam op 10 oktober in de geborgenheid van onze thuis. Met de meiden die gingen slapen, niet eens halfbewust van hun voorspelling die zou uitkomen. Verbazingwekkend hoe kinderen alle signalen detecteren, en in kleine details merken en voelen hoe die laatste avond echt anders was dan de avonden voorheen.
Het was een niet echt geplande – maar wel gedroomde – zwangerschap. Die ons allemaal heeft verrast. De positieve zwangerschapstest was het begin van een hele nieuwe fase voor ons gezin met twee dochters in co-ouderschap, een pluspapa die met veel liefde en zorg een plaats had gekregen en ingenomen en mezelf als mama, die op haar 42ste ook niet meteen gedacht had om nog zwanger te zijn.
Veel vragen doorkruisten onze gezellige momenten samen. En veel keuzes werden voorafgegaan door een ernstig debat hier aan onze eettafel. We voerden boeiende gesprekken over wie peter of meter zou worden, we maakten lijstjes met favoriete namen, we discussieerden over waar de baby zou slapen en de tieners in huis gaven ons stijl- en kleuradvies zodat onze baby en zijn uitzet ook Instaproof zouden zijn.
Maar er was één keuze waarover geen enkele discussie is gevoerd: als alles goed verloopt, kiezen we voor een thuisbevalling. Net zoals de dochters ook thuis werden geboren, hoopten we dat ook deze kleine jongen in een warme en gezellige thuisomgeving zou mogen starten. Met de zussen die hun broer als eerste zouden mogen bewonderen en vasthouden in de geborgenheid van een thuis. Een gedeelde thuis waar zowel mama, papa als de kinderen zich veilig en geborgen voelen, met de vertrouwde geuren en spullen om ons heen.
Of we dan niet bang zijn? En of we alle risico’s wel inschatten? Het zijn dat soort vragen die je krijgt bij de keuze voor een thuisbevalling. Een keuze die geen keuze is tégen, maar eerder een keuze “voor”: voor de normalisatie van zwangerschap tot geboorte binnen het alledaagse leven en onze thuis waarmee we als gezin vertrouwd zijn.
De zwangerschapsbegeleiding met de vroedvrouw voelde erg vertrouwd. Omdat ze ons de nodige informatie gaf. En de aanpak en plaats van wanneer we naar een ziekenhuis zouden gaan doorpraatte. Het deed ons telkens weer uitkijken naar een volgende consultatie waarbij we het hartje hoorden kloppen en we onze vragen konden delen. Tussendoor genoten we van de voorbereidende prenatale infoavonden met de andere koppels waar we naast relevante informatie ook ruimte kregen om van elkaar te leren en bezorgdheden te delen.
Terug naar de nacht van de geboorte…
Om 00.30 uur middernacht werd ik wakker omdat mijn vruchtwater brak. Vermits er nog geen pijn was en ik me maar al te goed herinnerde van de vorige keren hoe echte weeën aanvoelden, belde ik naar onze vroedvrouw. “Mijn water is gebroken, maar het is nog niet dringend.” Gelukkig was haar jarenlange ervaring beter dan mijn instinct op dat moment. Ze was meteen in de wagen gesprongen. Nog geen kwartier na mijn telefoon was de pijn allesoverheersend.
De eerste heftige weeën vang je op met opgebouwde moed en een zekere onwetendheid om vervolgens in een fase terecht te komen waarbij je je luidop afvraagt: “waarom doet dit zoveel pijn?” Ik liep rond, zocht heil op de zitbal, liet een warmwaterkruik vullen en zocht rust in mijn hoofd. In tegenstelling tot wat ik dacht zocht ik stilte en wou ik geen muziek of tv om afleiding te vinden. Mijn gedachten dwaalden telkens af naar die ene rustige plek in de Auvergne waar we al zo vaak op reis gingen. Het bracht rust, het vervult me met een gelukzalig gevoel en gaf me kracht en levensenergie om de volgende pijnlijke wee op te vangen. Iets wat ik enkel kan in de vertrouwde ruimte van mijn thuis.
Onze vroedvrouw werd bijna ongemerkt de derde persoon in de heftige fase van arbeid. Onze woonkamer werd voorzien van het nodige medische materiaal zonder dat de huiselijke gezelligheid verdween. En ik werd omringd met mondelinge en fysieke ondersteuning op de momenten dat het nodig was. Mijn man gaf me blikken vol steun en bewondering, bracht een fris washandje en zorgde ervoor dat ik tussendoor toch iets dronk. En de vroedvrouw gaf me de nodige tips en vooral het vertrouwen dat de kracht en de vaardigheden in mezelf zitten.
Voorzichtig vroeg ik of ze kon kijken hoever we staan… toch even toucheren om zicht te krijgen op dit uitputtende proces in de hoop dat ik hoopvol werd en niet ontmoedigd door slechts enkele centimeter ver te zijn. Het nieuws dat ik reeds volledige ontsluiting had en dit na 2 uur arbeid klonk als vuurwerk in onze hoofden. Echt waar? Is het al zover? Whaw! Dit had ik nooit durven dromen. De fase van het persen kan beginnen!
Wat bij de voorbereiding en volgens de meeste verhalen als een verlossende fase wordt aangekondigd, bleek opnieuw – net zoals de vorige twee bevallingen – een moeilijke fase. Persen, hoe doe je dat? Duwen, terwijl je hele lichaam kreunt onder de pijn, hoe doe je dat? In plaats van mee te gaan in de wee, nijp ik keer op keer alles dicht. De pijn is zo intens, zo heftig. Ik zoek de oerkracht in mij maar geraak voorlopig geen stap verder. Dankzij de juiste woorden en tips van Marleen, de fysieke ondersteuning en de sterke aanmoediging van mijn partner, vond ik dan toch de kracht om te duwen op het juiste moment. Na een uur zoeken en persen, kregen we de verlossende boodschap van de vroedvrouw: ik zie hem komen!
Wat volgt is pure magie… onze kleine Hesse komt tevoorschijn terwijl ik al hurkend op de benen van mijn partner leun. Dit kleine wonder, zo perfect, zo broos, zo schoon, komt terecht in onze armen…. Wij kijken elkaar vol bewondering en verwondering aan en zijn trots, fier, dankbaar en ontroerd. Hesse is geboren. 3u30 zegt de klok.
Die eerste minuten van intense warmte en genot zijn onvergetelijk. We laten de navelstreng uitkloppen en laten onze tranen komen. Hesse mag rustig de borst zoeken, papa mag genieten van een kangoeroemoment en mama verbijt nog even de pijn van de nageboorte. Ons verhaal mag beginnen. Samen met Hesse reizen door het leven. Als alles opgeruimd is en de ochtend licht brengt in ons huis, mogen de meisjes wakker gemaakt worden. Een uurtje vroeger dan normaal, worden ze uit hun dromen gehaald om vervolgens terecht te komen in een nieuwe droom: “Jade, Nette, jullie broertje Hesse is geboren!”
“Voor mij was het zeer belangrijk om natuurlijk te bevallen na een vorige keizersnede. Dankzij de ondersteuning van mijn man, Vroedvrouwen Waasland en mijn gynaecoloog kreeg ik de bevalling zoals ik die beschreven had in ons geboorteplan.”